|
پرسشي چند اگه خدا همه چیز رو میدونه علت بودن نکیر و منکر چیه؟
نکیر و منکر ظهور مسئول بودن انسان در برابر خداست و درواقع ناشی از نقص ماهیت
انسانی است چون نفس ناقص انسانی تاب تحمل تجلی مستقیم اسم علیم خدا را نداره
انها که به وحدت با خدا می رسند نکیر و منکر را پشت سر می گذارند و فی مقعد صدق عند
ملیک مقتدر اینها همه فاصله نفس بالقوه انسان با غایت فعلیت اوست که با این واسطه پر
می شود تا انسان بتواند در تحت دوزهای قابل تحملی از نور رحمت خدا به استانه ذات او
ارتقاء یابد و این به منزله پلکان های نردبان ایمان اند نکیر و منکر هم چنین جایگاهی دارند
آدم وقتی میمیره و وارد برزخ میشه حساب اعمالشو میفهمه پس روز قیامت برای چیه؟ و چرا روز قیامت این همه طول میکشه؟
و من ورائهم برزخ الی یوم یبعثون برزخ همان گونه که از نامش پیداست یک عالم کمپلس و ناپایدار برای نیل به حیات محضه است
در عالم برزخ برخی پرده های حقیقت اشکار می شود و درواقعمثال انسان و ملکات روحی و
صور خیالی و مثالی او به نحو تشخص در نفس ناطقه قدسی اما قیامت ظهور نفس کلی الهی
و بقای نفس و گذر از صور مثالی است و طول کشیدن ان در نسبت با دنیا است و احساس
طولانی شدن ان به میزان فعلیت نفوس بستگی دارد ان دسته از ادمیان که خدا را در همین
دنیا یا در برزخ شهود می کنند و از همه شوائب وجودی با تعقل و تعشق و با روحی و
اندیشه ای سرشار از تحقق خدایی خدا در جان خویش به قیامت می رسند
همه چیز را اشنا می یابند و الی ربها ناظره و به پروردگارشان نظر می کننداما هرکس هنوز از
تعلقات ماهوی و امکانی در او شائبه ای است معطل می شود تا پاک و زدوده شود و درواقع
طول قیامت فاصله بین وجود محض و ماهیت عدمیه است فاصله و درنگ بین وجود و عدم
است به نحو کلی و روشن است که عدم محض و وجود محض بیشترین
فاصله ای است که می توان تصور کرد
چرا همه آدمهای خوب این دنیا باید از یک نسل باشن؟ چرا همهآموزگاران همه از یک خانواده اند؟ و از همون کودکی مهر آموزگار بودن رو دارن؟ چرا خدا فرصت نداد به بقیه انسانها و یا نسل های آینده؟ شاید اونها هم میتونستن آموزگار بشن
اصل توحید در هستی و یکتا بودن آغازگاه خلقت اقتضا می کند واحد بودن و یکی بودن
صادر اول و عقل اول که اولین مخلوق خداست و ظهور عقل اول در نفس نبی به لحاظ خلقت
در عالم عقول به واسطه عشق اول حنور حضرت فاطمه بوده است و در عالم ذر همه مخلوقات
د ر واقع از همان عقل خلق شده اند منتها عقل در مراحل فعلیت محض یکی است که همان
نبی و ائمه هستند که یک خانواده بودن انها یگانی خدا را می رساند همچنانکه حتی در مورد
کل نفوس بشر فرمود : خلقکم من نفس واحده : شما را از یک جان و یک نفس افرید
یعنی وجود اصیل همه ما رشحه ای از عقل کل یعنی وجود نبی اعظم و نفس کل یعنی فاطمه
است که همان حب خدا و توجه او به مخلوق است بر این اساس همه انسان ها فرصت دارند
اموزگار شوند و به لحاظ تکوینی همان مقام فناء فی الله را مانند امام پیدا کنند همچنانکه
اقاسید هاشم حداد ( روح مجرد ) به این مقام رسیدند و بقیه ادمیان هم در تداوم حیات انها
در برزخ به این مقام می رسند
پیامبر که عقل کل بشریت محسوب میشن
دیگه چرا با اصحابشون مشورت میکردند؟
اولا ایشان در مقام وحی و ابلاغ ان که از عقل کل سرچشمه گرفته هیچ مشورتی نداشتند
و حتی در شرایطی که بسیاری ایشان را نصیحت ی کردند دست از تبلیغ اسلام بردارند
ذره ای زیربار نمی رفتند چون وقتی مطلبی برای انسان یقین شد که عملا نمی تواند زیر بار
جهل و جهالت دیگران برود ولی مقام مشورت ایشان در مقام تصمیم گیری ها در امور اعتباری
و دنیایی مردم بود که لازم است درجه ظرفیت اجتماع برای پذیرش اجرای احکام عقلیه
درنظر گرفته شود چون پیامبر که سلطان و پادشاه نبو.دند که براساس زور و بدون توجیه برمردم
حکومت نمایند و اساسا یکی از لوازم عقل کل بودن پیامبر در مرحله اجرا ان است که میزان
ظرفیت جامعه و امکان های عقلی و روحی و عملی و به اصلاح قابلیت قابل هم مد نظر
قرار گیرد و نیز در مشورت می کوشیدند دلایل نظر خود را برای اصحاب توجیه کنند و انها را قانع
نمایند و حتی گاه بر اساس نظر اکثریت برای یک امر دنیایی عمل کنند تا مردم خودشان به
عواقب نظرشان برسند و در علوم دنیایی و زندگی این عقل خود مردم است که در طول زمان
رشد می کند و عقل کل پیامبر در همه مراتب علوم دنیا یک جا ظهور نمی کند
چون جهل مردم مانع ظهور است و ظهو.ر ش تدریجی است در فرایند مشورت و تکامل فکری
بشر تا زمان ظهور ولی کل مشورت باعث رشد فکری اصحاب می شود حضرت وظیفه تعلیم
و تزکیه ادم ها را هم به عهده دارند و باید باعقل کل خودشان عقول ادمیان را نیز از زیر بار
جهالت و جهل و تعصب و خرافه بیرون اورند و این از راه گفت و شنود و مشورت محقق می گردد
آیا روح انسان فانی میشه؟ پس این آیه کل شی هالک الا وجهه برای چیست در صورتی که تا بد روح انسان باقی میمونه
قل الروح من امر ربی
روح انسان رشحه ای از روح خداست و وجه الله که باقی می ماند همان نفس ولی خدا
و هر انسانی که با فناء در خدا به مرتبه روح رسیده است و او نیز به بقای خدا باقی است
چون خودش وجه خداست این وجه الله الذی یتوجه الیه الاولیاء
نفس انسان کامل صورت و چهره خداوند است چون وقتی انسان با سلوک عقلی
به فعلیت تامه برسد و از همه اسماء و صفات جزئیه عوالم مادون درگذرد و از ظواهر و مظاهر
در گذرد و به اصل ظاهر یعنی هستی ناب بسیط یعنی خدا برسد
تبدیل می شود به وجه الله در واقع همین الان هم جز وجه او همه چیز فانی است
انچه از اثر و وجود شما در عالم وجود دارد همان روحی است که خداوند دمیده است
نفخت فیه من روحی
نفس در ذات مجرداست و در فعل مادی عقل ذاتا و فعلا مجرد است
روح و قلب مافوق تجرد است یعنی ذات خداست
جهان با این همه نظم و ترتیبی که در اون حاکمه و اینهمه
قوانین و ظرافتی که توش وجود داره
حالا که ساخته شده دیگه چه نیازی به مدیریت خدا داره؟
یعنی برای تداومش دیگه خدا چه نقشی ایفا میکنه؟
یک قاعده فلسفی است که می گوید :
علت موجدۀ شیء علت مبقیه آن نیز هست
یعنی هر انچه که چیزی را ایجاد می کند انرا تداوم می بخشد این سخن شما مانند این است
که بفرمایید حالا که این لباسشویی ساخته شد دیگر نیازی به برق برای گردش ندارد و نیز
نیازی به عناصر و مواد به کار رفته در تولیدش ندارد خدا جهان را از عدم از هیچی آفریده است
و درواقع جنس جهان از خودخداست و غیر ازین قابل تصور نیست خدا هم علت
استعدادی جهان است هم علت فاعلی و هم علت غایی ان قوانین از جنس هستی
یعنی خدا هستند به تعبیر حضرت امیر داخل فی الاشیاء لا بممازجه :
خدا درون چیزها هست بدون انکه باانها درامیزد و خارج عن الاشیاء لا بمزایله :
و در عین حال بیرون چیزها هست اما نه به جدایی محض از انها
خدا احاطه دارد به عالم : احاطکلشی علما |: احاطه علمیه قیومیه
هستی و جهان و همه گردش و قوانین ان به وجود خدا سرپاست خدا یعنی وجود ،ماهیات
بدون وجود ،وجود ندارند جهان و قوانینش قالب ها و جداول هستی اند
مانند انکه وقتی شما یک خمیر شیرینی درست می کنید یک تکه خمیر بی شکل و بزرگ
و سپس انرا در قالب های گوناگون می ریزید و انرا تزیین می کنید نهایتا همه ان شیرینی ها
هرچند در قالب های گوناگون ظاهر می شوند اما ذاتشان همان خمیر است
جهان هم ظهورات مختلف وجود خداست که خودش بسیط و بی شکل و بی تعین
است و هنگامی که ماهیات بر ان عارض می شوند اشکال گوناگون پیدا می کنند
الوجود عندنا اصیل دلیل من خالفنا علیل
وجود است که اصالت دارد ماهیات فرع و عارض بر وجودند
کل من علیها فان همه چیزفانی در وجود حقند
چرا همه آدمهای خوب این دنیا باید از یک نسل باشن؟ و اینکه خدا ائمه رو آفریده به عنوان بهترینا پس نشون دهنده اینه که خدا داره میگه دیگه بعد ازین هیچ آدم خوبی پیدا نمیشه
مثل اونا پس تلاش برای شاگرد اول بودن بی فایدست
صورت پرسش شما درست نیست یعنی ادم های خوب منحصر به ائمه نیستند ائمه اموزگاران
هستی هستند و بقیه می توانند د ر این مکتب شاگرد اول بشوند به هر حال لازم بوده است
اموزگارانی باشند برای تعلیم بشر در مدرسه و از این از لطف خداست که ادم ها را رها نمی
کند در دنیا و در مدرسه دنیا بدون مربی و بلکه اگر خلاف این می بود ایراد داشت
هیچکس بی اوستا چیزی نشد هیچ اهن خنجر تیزی نشد
ما هم هر چه داریم تکوینا و تشریعا خداون د از کانال ائمه که مخلوق اولند به ما افاضه
میفرماید شاگردی کردن منافی خوب شدن و شاگرد اول شدن نیست و بلکه تلاش انسان
سودمند است و اتفاق ائمه کارشناس سلوک انسان به سوی خدا هستند
و انسان را یاری می کنند
منظورم از این پرسش این بود چرا همه آموزگاران همه از یک خانواده اند؟
و از همون کودکی مهر آموزگار بودن رو دارن
چرا خدا فرصت نداد به بقیه انسانها و یا نسل های آینده
شاید اونها هم میتونستن آموزگار بشن
اصل توحید در هستی و یکتا بودن آغازگاه خلقت اقتضا می کند واحد بودن و یکی بودن
صادر اول و عقل اول که اولین مخلوق خداست و ظهور عقل اول در نفس نبی به لحاظ
خلقت در عالم عقول به واسطه عشق اول حنور حضرت فاطمه بوده است و در عالم ذر
همه مخلوقات در واقع از همان عقل خلق شده اند منتها عقل در مراحل فعلیت محض
یکی است که همان نبی و ائمه هستند که یک خانواده بودن انها یگانی خدا را میرساند
همچنانکه حتی در مورد کل نفوس بشر فرمود: خلقکم من نفس واحده :
شما را از یک جان و یک نفس افرید
یعنی وجود اصیل همه ما رشحه ای از عقل کل یعنی وجود نبی اعظم و نفس کل یعنی
فاطمه است که همان حب خدا و توجه او به مخلوق است بر این اساس همه انسان ها
فرصت دارند اموزگار شوند و به لحاظ تکوینی همان مقام فناء فی الله را مانند امام پیدا کنند
همچنانکه اقاسید هاشم حداد ( روح مجرد ) به این مقام رسیدند و بقیه ادمیان هم در
تداو.م حیات انها در برزخ به این مقام می رسند
اگه آدم گناهی انجام بده و بعد جبران کنه آیا در آخرت باز هم به خاطر اون گناه مجازات میشه؟
توبه و جبران باعث پاک شدن اثر گناه می شود. التائب من الذنب کمن لاذنب له
توبه کننده از گناه مانند کسی است که گناهی ندارد. چنین کسی نه تنها در اخرت مجازات
نمی شود بلکه به دلیل توبه و جبران پاداش هم می گیرد.
پس چه فرقی هست بین کسی که گناه کردن براش آب خوردن بوده و براش لذت
داشته ولی خودشو بازداشته از انجام اون به خاطر خدا و کسی که گناه رو با لذتش
کاملانجام داده و بعد پشیمون شده؟
اینطوری که گناه کردن و توبه کردن بیشتر پاداش داره تا خودداری از گناهپس آدم راه دومو
انتخاب کنه بیشتر به نفعشه. طرفی که گناه کرده و توبه کرده در واقع از دو چیز بهره میبره
هم لذت بردن به خاطر گناه
هم پاداش گرفتن
انسان با هرگناه یک حصه وجودی را از دست می دهد که دیگر بازگشت ندارد .
توجه نمایید که گفتیم التائب من الذنب کمن لاذنب له نگفتیم کمن لایذنب
گفتیم توبه کننده مانند کسی است که گناه ندارد، نه آنکس که گناه نکرده است
توفیق گناه نکردن توفیق بسیار عظیمی است. از نگاه عمیق هستی شناسی
و فلسفی اصول انسان وقتی به خود می نگرد در برابر بیکران خدا گناهکار می یابد
خود را. توبه از گناهان را حتی ائمه هم بیشتراز ما داشته اند
الوجود ذنب لایقاس له ذنب :
وجود و هستی انسان گناهی است که هیچ گناهی را با آن قیاس نتوان کرد
ائمه از گناه اظهار وجود توبهمی کنند
پس اصولا انسان با گناه و توبه در دیالکتیک رشد قرا می گیرد. روشن است
که کسی که ازلذت ها خودداری کرده به مراحل متعالی تری از حقیقت وجودی
انسان دست یافته است. که اصلا آن کسی که لذت های مادی را برده بویی از آن
نمی برد. لذت تعقل و لذت تفکر و ورود در ساحت الوهیت و گذر از مراحل مادون نفس
به مراحل عالی و رسیدن به روح مجرد مخصوص کسانی است که لذت نفس را
لذت نمیدانند.
ترک لذت ها و شهوت ها سخاست آنکه در شهوت بخفت او برنخاست
اگر لذت ترک لذت بدانی دگر لذت نفس لذت نخوانی
گذشته از اینها انسان جوری خلق شده که به هرحال باید لذت هایی که خدا برایش در
وجودش گذاشته ببرد. به همین جهت در یک ائین عرفانی و الهی کامل هیچ لذتی سرکوب
یا ترک نمی شود. بلکه در جهت توحید مدیریت و مهار می شود و پایه و مایه و سوخت
حركت عقلی نفس انسان قرار می گیرد .
چطوری آدمها میتونن در مقابل شیطون مقاوم بشن؟ فقط با ترک گناه؟
انما سلطانه علی الذین یتولونه خدا می فرماید سلطه شیطان تنها بر کسانی است که دنباله رو او هستند. بله ترک گناه تأثیر زیادی در مقاوم شدن انسان دربرابر شیطان دارد. البته تفکر و تذکر و اصلاح نیت و غرض و اخلاص برای خدا در همه کارها و در یک کلام بندگی خدا کردن در همه زندگی موجب می شود انسان بر شیطان مسلط شود و بتواند زمام اختیار را به دست بگیرد. و معمولا شیطان از راه هوس های نفسانی انسان وارد می شود و نیز از راه توجیه گناه و خوب جلوه دادن اعمال خلاف در ذهن و ضمیر انسان و به ویژه خودخواهی و دنیاخواهی انسان زمینه مستعد نفوذ شیطان است. کسی که از دنیا دل می کند و نیز پا روی نفس خود می گذارد و به همه عالم و ادم عشق ورزد نفوذ شیطان در او بسیار کم میشود تا به مرحله توحید ذات برسد که دیگر معصوم می شود.
صفحه قبل 1 صفحه بعد درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب آرشيو وبلاگ نويسندگان پيوندها 
|
|||
 |
